Biriktirdiklerim

1990’lı yıllarda sendikalar, meslek odaları ve demokratik kitle örgütlerinin yaptıkları eylemler öncesinde sıkça yaşadığımız bir durumu unutamam. 1994’te kriz ve 5 Nisan kararları ortamında sıklıkla sokak eylemleri yapardık. Bu eylemlerin kararları alınırken, yapılacak eylemin saati tartışılmaya başladığında mutlaka içimizden birileri televizyon kanallarının haber yapabilmesinin göz önüne alınması gereğini hatırlatırdı. Televizyonların ana haber bülteni saatine yetişecek bir haber olarak eylem kurgulanırdı. İşin ilginç tarafı bu hatırlatmalara itiraz eden hiç kimse de olmazdı. Yani eylemin neredeyse en önemli amacı televizyonda haber olmaktı. Eylem sonrasında da “heyecanla” televizyon açılır ve hangi televizyon kanalında kaç saniyelik bir haber olunduğu tespit edilerek, eylem etkinliği, deyim yerindeyse “eylem reytingi” ölçülürdü. Bu arada, bu heyecanla beklenen haberler ise, “aslında bunlar hep olay çıkarırlar” dercesine “olaysız dağıldı” kalıbıyla ya da eylem sonrasında meydanın t